Dansend Vierkant

Opgewonden deed ik in 1987 mee aan mijn eerste prijsvraag voor een groot beeld aan de Pleyroute, waaraan ook Klaas Gubbels en Auke de Vries in concurrentie deelnamen.

Ik had een maquette gemaakt van mijn ontwerp het Dansend Vierkant, op een ondergrond die ongeveer op een appeltaart leek. De aangeboden kleine ronde sokkel voor het beeld vond ik niet passen bij een geometrisch beeld en ik besloot de kunstcommissie een langwerpige ondergrondse sokkel van 1,5 x 1,5 x 16 meter voor te stellen, die nodig was voor het constructieve evenwicht van het beeld. De fundering is ondergronds en bedekt door een beplanting met blauwe bloemetjes (Vinca minor). Voorts kreeg ik een prachtige (voor die tijd zeer progressieve) computertekening van de ingenieur, waar ik mijn kunstwerk in kon tekenen. Ik zag al snel dat het beeld omgekeerd (diametraal) dramatischer was (zie schematische tekening). Vlak voor Kerst moest ik dit de bouwheren meedelen. Zij waren laaiend op mij. Dit in verband met de fundering, waarvoor de graafwerkzaamheden juist aangevangen waren. Ik hield echter voet bij stuk. Nog altijd ben ik blij met de wijze waarop het beeld uiteindelijk gerealiseerd is. 

‘Het Dansend Vierkant’, ontworpen als ijkpunt voor een lange brug op de Pleyroute in Arnhem, is een ferm beeld met de kracht van een onwaarschijnlijk evenwicht en de verwondering over een vervormd vierkant. Het constructieve geheim van dit 25 meter hoge beeld wordt in stand gehouden door een stoere fundering over het 16 meter lange talud. Al rijdend over de Pleyroute ontstaat er bij de toeschouwer een visuele desoriëntatie: het beeld verandert van symmetrie naar asymmetrie. Soms lijkt het net of het beeld zelf ronddraait. De Marijkeblauwe kleur – veel gebruikt in mijn monumentale werken – is hier ingezet om de zichtbaarheid onder de hemelkleuren en jaargetijden te waarborgen. Het Dansend Vierkant is in 2006 in de top vijf geëindigd van het Beste Nederlandse Kunstwerk van de afgelopen vijftig jaar.